Ούτε σπιθαμή έδαφος στον φασισμό, τον ρατσισμό και την κυριαρχία!
Στις 6.10 τα ξημερώματα στις 3 Γενάρη – μετά από ένα hip-hop live – μια ομάδα 8-10 νεοναζί επιτέθηκε στην κατάληψη της Ανάληψης. Οι 6 συντρόφισσες και σύντροφοι που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στον χώρο αντιμετώπισαν αποτελεσματικά τη λυσσασμένη επίθεση τρέποντας τους νεοναζί σε φυγή. Η επίθεση αυτή ήταν κορύφωση μιας σειράς επιθέσεων θρασύδειλων φασιστών σε αυτο-οργανωμένα εγχειρήματα και καταλήψεις τόσο στον Βύρωνα (είχε προηγηθεί επίθεση στο άδειο στέκι της Συνέλευσης Κατοίκων Βύρωνα-Καισαριανής-Παγκρατίου στις αρχές Δεκέμβρη) όσο και πανελλαδικά. Η αναπτυσσόμενη κινητικότητα και η αναβαθμισμένη επιθετικότητα των νεοναζιστικών-φασιστικών μορφωμάτων είναι στοιχεία που πρέπει να μας προβληματίσουν σοβαρά, τόσο όσον αφορά τις ρίζες και τη συγκυρία τους αλλά, κυρίως, όσον αφορά τη συντριπτική απάντηση που πρέπει να βρουν από το μαχητικό αντιφασιστικό κίνημα.
Οι επιθέσεις αυτές στη γειτονιά μας ξάφνιασαν αρκετούς συντρόφους/ισσες καθώς θεωρούνταν ότι οι περιοχές μας είχαν πρακτικά “καθαρίσει” από τη δράση των φασιστών τα τελευταία 2-3 χρόνια. Κάτι που ισχύει σε μεγάλο βαθμό και ήταν αποτέλεσμα της συντονισμένης και μεθοδικής δράσης των εγχειρημάτων μας, που δεν είχαν αφήσει χώρο στους φασίστες. Από την πρώτη στιγμή, όμως, δεν έχουμε πάψει, σαν Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Βύρωνα, να τονίζουμε ότι ο φασισμός είναι κάτι πολύ βαθύτερο από τη γλοιώδη, επιθετική εκδήλωση του χρυσαυγιτισμού. Είναι μια κοινωνική δυναμική που αναπτύσσεται σε ένα υπέδαφος που διαμορφώνεται και ενισχύεται αντικειμενικά εδώ και τουλάχιστον 20-30 χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια, δηλαδή, που το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο προσπαθούν να αναδιαρθρωθούν, προλεταριοποιώντας κομμάτια της μικρο-μεσοαστικής τάξης και υποτιμώντας ακόμα περισσότερο τα πιο περιθωριοποιημένα και αόρατα κομμάτια της τάξης μας, δηλ. τους μετανάστες/τριες. Για την ακρίβεια, όχι απλά υποτιμώντας αλλά φυλακίζοντάς τους σε κέντρα κράτησης, μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν χαρτιά, και δολοφονώντας τους στα νερά του Αιγαίου επειδή προσπαθούν να ξεφύγουν από τις εμπόλεμες ζώνες. Αυτό έχει σαν ιδεολογικό όχημα την υιοθέτηση μιας όλο και πιο επιθετικής ρατσιστικής και αντιμεταναστευτικής ρητορικής που διαχέεται σε κομμάτια της ελληνικής εργατικής τάξης και του ελληνικού μικροαστισμού, που βλέπουν στους “ξένους” και τους “μετανάστες” την πηγή ή/και την προ-εικόνα της δικής τους εξαθλίωσης.
Οι ελπίδες για μια αλλαγή της ρητορικής και κάποιες ριζικές ανατροπές, τουλάχιστον όσον αφορά τα κέντρα κράτησης ή την αντιμετώπιση της μεταναστευτικής “κρίσης”, από την πρώτη φορά “αριστερά” κυβέρνηση, διαψεύστηκαν μάλλον γρήγορα. Κι αυτό γιατί η εν λόγω κυβέρνηση δεν είναι απλά μια “αριστερή” κυβέρνηση αλλά συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με μια ακροδεξιά πολιτική δύναμη, όπως οι ΑΝΕΛ. Στη συγκυβέρνηση αυτή εμείς βλέπουμε τη διαπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ με το βαθύ κράτος άρα και την πρόθεση του να εντείνει ακόμα περισσότερο την επίθεση στους προλετάριους, ντόπιους και ξένους, αφήνοντας να αναπτύσσεται “παρά” το κράτος και η δράση διαφόρων μηχανισμών, και συγκεκριμένα των φασιστικών-νεοναζιστικών μορφωμάτων.
Οι φασίστες και νεοναζί, μετά το πλήγμα που δέχτηκαν από το ίδιο το κράτος, με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, πέρασαν σε μια φάση ανασυγκρότησης, που ευνοεί την ανάπτυξη ακόμα πιο εξτρεμιστικών τάσεων καθώς και τη μεθοδικότερη δικτύωσή τους. Η αναδιάταξη αυτή συνέπεσε με την ουσιαστική ύφεση και υποχώρηση των κινημάτων, ιδιαίτερα μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, που σε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του αντιφασιστικού και ανταγωνιστικού κινήματος προκάλεσε σύγχυση ή αδράνεια. Είναι πάνω σε αυτές τις συνθήκες που βρίσκει έδαφος η επαναδραστηριοποίηση των φασιστικών γκρουπούσκουλων.
Οι φασιστικές επιθέσεις δεν είναι παρά μια έκφραση της όξυνσης του ταξικού και κοινωνικού πολέμου, που για λογαριασμό του κεφαλαίου διεκπεραιώνει σήμερα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μια συγκυβέρνηση που, όπως είπαμε, δε θα έχει αναστολές να αφήσει τη δράση των φασιστών να αναπτυχθεί μέχρι το σημείο που θα πλήξει καίρια τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα και τις καταλήψεις. Γιατί είναι σαφές ότι αυτό που στοχοποιείται από τους φασίστες είναι αυτό που στοχοποιείται και από το ελληνικό κράτος: η αντι-ιεραρχική, αλληλέγγυα και κοινωνικά/ταξικά προσανατολισμένη δράση εγχειρημάτων που προσπαθούν να αμφισβητήσουν στην πράξη το υπάρχον και να δημιουργήσουν ένα πεδίο πειραματισμού με νέες κοινωνικές σχέσεις: δηλ. σχέσεις που αμφισβητούν έμπρακτα το κεφάλαιο και την κυριαρχία.
Αυτή τη στοχοποίηση την είδαμε, από πρώτο χέρι, στην ίδια την περίπτωση της κατάληψης της Ανάληψης, όταν το τοπικό κράτος, υπό τη νέα δημοτική αρχή του ΣΥΡΙΖΑ, έσπευσε από την πρώτη στιγμή, μέσα από μια κατάπτυστη ανακοίνωση, να τη στιγματίσει ουσιαστικά ως “κακή” κατάληψη, δηλώνοντας χωρίς περιστολές ότι θέλει την αποχώρηση των καταληψιών και αφήνοντας υπονοούμενα ακόμα και για πιθανή δυναμική αντιμετώπιση, δηλαδή καταστολή, της κατάληψης.
Από τις δράσεις των εγχειρημάτων μας, αυτές που εξοργίζουν ιδιαίτερα τους φασίστες (και δοκιμάζουν τα όρια ανοχής του κράτους) είναι οι δράσεις αλληλεγγύης στους πρόσφυγες/μετανάστες. Οι φασιστικές επιθέσεις είχαν ξεκάθαρα το πρόσημο αυτό. Και αυτό είναι αναμενόμενο, αφού ο πόλεμος που διεξάγουν τα κράτη – ιδιαίτερα τα ευρωπαϊκά – ενάντια στους πρόσφυγες/μετανάστες είναι μια από τις πιο σημαντικές πτυχές του ταξικού/κοινωνικού πολέμου και, ίσως, το πιο σημαντικό πεδίο πάνω στο οποίο θα συγκρουστούν οι δυνάμεις της χειραφέτησης και της ελευθερίας με τις δυνάμεις της εξαθλίωσης και της κυριαρχίας του κεφαλαίου.
Το πιο κρίσιμο, όμως, που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι η όξυνση του ταξικού/κοινωνικού πολέμου δεν είναι απλά ένα (θεωρητικό) σχήμα λόγου αλλά μια υλική πραγματικότητα: είναι η πραγματικότητα που ζουν οι μετανάστες εδώ και χρόνια στα χωράφια της Μανωλάδας, είναι η πραγματικότητα που ζουν οι έγκλειστοι στην Αμυγδαλέζα, είναι η πραγματικότητα που ζουν οι μετανάστες που στοιβάζονται και πάλι στο κέντρο κράτησης στην Κόρινθο περιμένοντας να απελαθούν, είναι η πραγματικότητα που ζουν οι πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο για να φτάσουν στην Ευρώπη.
Είναι όμως και η πραγματικότητα των αλληλέγγυων στη Λέσβο, τη Χίο, τη Σάμο και αλλού, είναι η πραγματικότητα της καταλήψεων στέγης για τους πρόσφυγες/μετανάστες και της στήριξής τους, είναι η πραγματικότητα της σύγκρουσης με τους φασίστες στον δρόμο, είναι η πραγματικότητα της ανυποχώρητης υπεράσπισης και ανάπτυξης των εγχειρημάτων μας. Είναι, με άλλα λόγια, η πραγματικότητα του διαρκούς αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και την κυριαρχία σε όλες τις μορφές της – αστικές ή φασιστικές – που δε στηρίζεται σε “ειδικούς της βίας” αλλά στο συλλογικό σώμα, που σμιλεύεται από τις συντροφικές σχέσεις και τις σχέσεις εμπιστοσύνης που οικοδομούμε καθημερινά, και στον συλλογικό νου, που χαλυβδώνεται από το πάθος των ιδανικών μας για έναν κόσμο χωρίς αφεντικά, χωρίς διακρίσεις, χωρίς διαχωρισμούς ανάμεσα στους ανθρώπους. Για έναν κόσμο που θέλουμε και μπορούμε να κάνουμε πραγματικότητα.
Αλληλεγγύη στους αυτο-οργανωμένους χώρους και καταλήψεις
Μαχητικές κοινότητες αγώνα σε κάθε γειτονιά!
Να τσακίσουμε τους φασίστες και ό,τι τους θρέφει!
Leave a Reply