Η 5η Ιουλίου έριξε τη μάσκα τόσο του νέου σοσιαλδημοκρατικού πειράματος, όσο και ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Το ψευτοδίλημμα του ναι ή του όχι, αποδείχτηκε ότι ανεξαρτήτως αποτελέσματος είχε μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Αυτή της αυστηρής λιτότητας.
Η κυβερνώσα αριστερά για άλλη μια φορά στην ιστορία υιοθετεί το ρόλο του μαξιλαριού της αστικής τάξης. Το μεγαλύτερο κομμάτι της υποστηρίζει την εφαρμογή εξοντωτικών μέτρων για τον πληθυσμό (αντίθετα με τις προεκλογικές δεσμεύσεις), ζητώντας ταυτόχρονα κοινωνική ειρήνη και ενότητα με την άρχουσα τάξη, μέσω εθνικοπατριωτικών διαγγελμάτων. Πλέον δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μέτρα που με οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση θα περνούσαν δια πυρός και σιδήρου, τώρα ψηφίζονται, με την κοινωνική οργή να έχει διοχετευτεί κυρίως σε δημοψηφικά νούμερα. Η δημοκρατία για εμάς δεν είναι ένα καλό σύστημα που λειτουργεί λάθος. Είναι ένα κακό σύστημα που λειτουργεί μια χαρά. Γι’ αυτό η φωνή σου δεν πρόκειται να ακουστεί όσο ακολουθείς τους κανόνες της. Οι εκλογές, με τις μειοψηφούσες πλειοψηφίες, τα δημοψηφίσματα, με την ερώτηση να εξυπηρετεί τα συμφέροντα εκείνων που τη θέτουν, είναι το γήπεδό τους. Για εκείνους είσαι στην καλύτερη περίπτωση ένα διαπραγματευτικό χαρτί και στη χειρότερη μία/ένας από το κοπάδι που θα θυσιάσουν για να διασφαλίσουν τα κέρδη τους. Για αυτόν τον λόγο -και για χιλιάδες ακόμα- δεν ελπίζουμε και δεν εμπιστευόμαστε τις ζωές μας σε σωτήρες, ειδικούς, πρωτοπορίες. Γιατί θέλουμε να ζήσουμε, και όχι απλά να παλεύουμε για την επιβίωση. Θέλουμε να ζήσουμε μέσα σε μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και δικαιοσύνης, όπου όλοι θα έχουν πρόσβαση στα βασικά αγαθά. Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθείμέσα στο υπάρχον σύστημα.Είναι αλήθεια πως οι αποφάσεις των κυβερνώντωναυτού του τόπου δεν μπορούν να μας αφήσουν αδιάφορες/-ους. Αυτός είναι ο χώρος που ζούμε, που δρούμε, που δουλεύουμε. Είναι ζήτημα συνύπαρξης ανθρώπων σε ένα κοινό τόπο, που ανήκει εξίσου σε όλους μας, Έλληνες και μετανάστες, και ταυτόχρονα σε κανέναν. Εξάλλου η συνύπαρξη κόσμου διαφορετικής καταγωγής είναι πραγματικότητα πριν ακόμα κι από την ίδια την ίδρυση των κρατών.Οι κορώνες περί εθνικής ενότητας και υπερήφανου ελληνικού λαού είναι η προσπάθειά του κεφαλαίου να ξεχάσουμε τον βασικό παράγοντα τριγμών μεταξύ καταπιεστών και καταπιεσμένων: την ταξικότητα. Είναι η προσπάθεια παράλληλα, να μας κάνουν να ξεχάσουμε τον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση, εναποθέτοντας τις ελπίδες μας στους εκάστοτε σωτήρες. Τα ψευδεπίγραφα ιδανικά της εθνικής ομόνοιας επιτρέπουν απλώς στους εξουσιαστές να κάνουν άφοβα τη δουλειά τους, με κάθε αντίδραση των “από τα κάτω” να καταπνίγεται στο όνομα της σωτηρίας του έθνους. Μην ελπίζεις στα ψίχουλα που θα σου πετάξουν και, κυρίως, μην τα περιμένεις. Οι διευθύνοντες σύμβουλοι, οι κυβερνήσεις και γενικά οι “από τα πάνω“ δεν πρόκειται ποτέ να ενδιαφερθούν για την ευχαρίστηση των εργατών τους μπροστά στην αύξηση του τζίρου τους. Σου δίνουν μόνο για να πάψεις να διαμαρτύρεσαι, για να μην φτάσεις να τους απειλείς πραγματικά. Γι’ αυτό κι εμείς αρνούμαστε τους ρόλους που μας φορτώνουν, και επιλέγουμε να είμαστε αγωνιζόμενες/-οι. Κανείς δε θα παλέψει για τη ζωή και για την αξιοπρέπειά σου πέρα από εσένα την/-ον ίδια/-ο. Η νίκη των αγώνων, δεν περνάει μέσα από την αντιπροσώπευση, την εκάστοτε εκλογική διαδικασία, ή τους θεσμούς. Περνάει μέσα από την άμεση δράση, την καταστροφή κράτους, καπιταλισμού και κάθε εξουσίας, παράλληλα πάντα με την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, της κοινωνίας της ελευθερίας.
Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΔΕ ΛΥΝΕΤΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟΥΣ
Η ΔΟΥΛΟΣ ΜΙΑ ΖΩΗ
Η ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Συνέλευση Κατάληψης Ανάληψης
Leave a Reply