Από τα μνημόνια της εθνοσωτηρίας στα συλλαλητήρια του εθνικού συμφέροντος, και από τη συνθήκη της υποτίμησής μας σ’ αυτήν του αφανισμού μας. Γιατί τι άλλο μπορεί να ζητάει όλος αυτός ο εθνικοπατριωτικός συφερτός που συμμετέχει στα συλλαλητήρια για το “Μακεδονικό”, πέρα από το να προσφέρει μια νέα διέξοδο στο κεφάλαιο; Μια μάζα χριστιανοταλιμπάν, αρχαιόπληκτων, ανιστόρητων, ρασοφόρων σκοταδιστών και χουντικών, που φτάνουν στο σημείο να ζητάνε ιδεοληπτικά από το στρατό να εγγυηθεί την “εθνική κυριαρχία”. Αυτός ο πολεμοχαρής συφερτός του εθνικού κορμού το μόνο που συνεπάγεται είναι η συσπείρωση των συντηρητικών, ακροδεξιών και νεοναζί, σ’ έναν νέο πόλο, έτοιμο να προσφέρει απλόχερα τις υπηρεσίες του στους καπιταλιστές, στον νέο κύκλο επίθεσης που ετοιμάζουν εναντίον μας.
Όπως μας θυμίζει ο Π.Κροπότκιν: “Η μελέτη των αγώνων του παρελθόντος, αποτελεί το καλύτερο μάθημα για τους αγωνιστές του αύριο”, και σ’ αυτήν την μελέτη εύκολα διαπιστώνουμε ότι η εθνική αφήγηση είναι γεμάτη από “σωτηρίες” και “συμφέροντα” ανεξαρτήτως εποχής, με την κατάληξη να είναι πάντα η ίδια για τους καταπιεσμένους. Οι κάθε είδους εθνικισμοί και μεγαλοϊδεατισμοί το μόνο που παράγουν για εμάς είναι εκδιώξεις, βουνά πτωμάτων και μαζικούς τάφους, με τους κεφαλαιοκράτες να ορμάνε σαν γύπες πάνω στην καμμένη γη, για να ανοίξουν τις νέες μπίζνες ανοικοδόμησής. Η ρητορική, λοιπόν, “περί εθνικού συμφέροντος” που προωθούν οι διάφοροι εθνικοπατριώτες από αυτούς της ακροδεξιάς έως αυτούς της αριστεράς, δεν είναι παρά η καύσιμη ύλη στην μηχανή των αφεντικών, που τους επιτρέπει να παγιώνουν το καθεστώς συναίνεσης απέναντι στις οικονομικές πολιτικές του αφανισμού μας. Από αυτό το σύμπλεγμα δεν μπορούν να λείπουν και οι αριστεροί διαχειριστές του κράτους, οι οποίοι όχι μόνο έχουν ξεπλύνει ιστορικά τους φασιστικούς μηχανισμούς του, αλλά σήμερα είναι και συνεργάτες τους. Οι όποιες διαφωνίες προκύπτουν μεταξύ τους σε αυτή τη φάση, θα γεφυρωθούν και πάλι μόλις οι γεωστρατηγικές διακρατικές συμφωνίες καλύψουν τα επεκτατικά σχέδια του ελληνικού κράτους.
Τα περί “εθνικής ομοψυχίας” και “εθνικού συμφέροντος” λοιπόν, δεν θα έπρεπε να μας αφορούν, καθώς το μόνο που παράγουν είναι το καθεστώς κοινωνικής ειρήνης με τ’ αφεντικά, και συνακόλουθα άστεγους στα πάρκα, ουρές πεινασμένων στα δημοτικά σισσίτια, κόσμο γεμάτο άγχος και αγωνία από την επισφάλεια και τις απλήρωτες εργατοώρες από τους “ομοεθνής” του εργοδότες, και ένα σωρό καθημερινές ιστορίες “ελληνικής” ψύχωσης. Το ερώτημα γύρω από την ονοματολογία της όποιας χώρας -και τα όρια των συνόρων της- έχει την απάντηση για εμάς: Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους. Παράλληλα έχει και την απάντηση που δίνει καθημερινά ο κόσμος του αγώνα μέσα από τη δημιουργία σχέσεων, δομών και κοινοτήτων, όπου αντεπιτίθονται σ’ αυτή την συνθήκη. Εδάφη όπου έχουν στοχοποιηθεί ακριβώς γιατί αποτελλούν σήμερα το μόνο ανάχωμα στα παραπάνω.
Σε μια περίοδο όπου το επίσημο κράτος διαλαλεί μέσω των μηχανισμών προπαγάνδας του ότι ετοιμάζει μια σειρά από νέες κατασταλτικές επιχειρήσεις στο σύνολο των ελεύθερων κοινωνικών χώρων και καταλήψεων, έχουμε την επίθεση σε τρείς από αυτές. Χαρακτηριστικό του κλίματος που δημιουργήθηκε είναι ότι σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, μια κατάληψη έχει ήδη εκκενωθεί και κατεδαφιστεί (Τερμίτα), ενώ μια άλλη κάηκε. Κατά τη διάρκεια του εθνικιστικού συλλαλητηρίου για το Μακεδονικό στην Θεσσαλονίκη, την Κυριακή 21/1, φασιστικές ομάδες επιτέθηκαν στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο «Σχολείο», όπου και απωθήθηκαν από τους συντρόφους/-ισσες, ενώ επιτέθηκαν δύο φορές στην κατάληψη Libertatia όπου τελικά την έκαψαν, με τις πλάτες των αστυνομικών δυνάμεων.
Το γκρέμισμα ωστόσο μιας δομής αγώνα από το κράτος και το κάψιμο μιας άλλης από τους νεοναζί συνεργάτες του, δεν είναι τίποτ’ άλλο για εμάς από το σινιάλο ότι έφτασε η ώρα για την ολομέτωπη σύγκρουση με το κράτος, τους φασιστές και τ’ αφεντικά.
Αλληλεγγύη και δύναμη στους συντρόφους/-ισσες από τις καταλήψεις Τερμίτα και Libertatia
Leave a Reply